Yazar Rumuzu: esmar1122
Eser Sıra Numarası: 170217eser05
BİRLİKTELİĞİN YALNIZLIĞI
…kendi başınayken bile birlikte
yaşayabilmek işte, özgüvendendir. Birlikteliklerin içindeyken bile sadece
kendisini görmek ise egodur.
Kendisinden
on kat üstün bir varlığı yenebileceğini, ya da on kat aciz bir varlığı zaten
yenebileceğini düşünmek gibi tuhaf bir kavramdır ego.
Kendisini
besin zincirinin en üstünde görmesi insanın, egodur. Birlikte bir yaşama kapı
açmaksa özgüvendir. İnsanın koştuğu “Zincir” hiyerarşisini hiçbir hayvan kabul
etmez, zira aç köpek balıklarıyla dolu bir okyanusta mahsur kalmışsanız
egonuzun yavaşça söndüğünü görürsünüz. Doğanın kabul ettiği tek bir kural
vardır ki, bu yargı da hiçbir canlı en üstte değildir ya da diğerinden üstün
değildir. Kural şudur: Güçlü olan yaşar,
zayıf olan kaybeder. Koskoca bir ayı, oradan bak iki metre, buradan gör beş
metre, minnacık bir kurbağa karşısında yenik düşebilir! Çünkü bu kurbağanın
zehri, 150 insanı öldürebilecek kadar güçlüdür. Bir ayı, bu kurbağaya kafa
tutmaz. Savaşmaya çalıştığı takdirde, yenileceğini bilmektedir. Dokunduğunda
felç kalacağını, hatta öleceğini bildiği halde, bu kurbağayı yenmeye yeltenen
tek canlı, ego sahibi insandır. Ego denilen şey, aslında bize yaşam veren
özgüvenin tam zıddıdır. İkisi de çok yakın kavramlar gibi değerlendirilirler
oysaki… Özgüvenin yitirilmiş olduğu bir hayat düşünün, eğer ismine hayat
denirse tabi ki, “sıradan hayat” ismi verilmiş bir zindan değildir de nedir bu?
Çünkü, başarabildiğinize inanmanız için, önce başarabileceğinize inanmanız
gereklidir.
Özgüven kavramı her ne kadar yakalaması zor, koruması daha zor,
dengede tutması ise başlı başına bir paradoks olan bir kavram olsa da, korkarak
belirtmeliyiz ki bizi aslında biz yapan yegane kavramlardan biridir. Çünkü
“beni” değil “bizi” yapar özgüven. Latince ve Eski Yunanca ego εγο “ben” anlamına gelen
egoyla özgüven arasındaki fark budur işte. Ego sadece ben, özgüven ise biz… Siz
ile ben eşittir biz, sen ile o eşittir biz… İnsan egosunda, kendi içinde bile
tektir çünkü. Özgüveninde ise, içinde -belki keşfedebildiği, belki hiç
tanışamayacak olduğu- farklı manevi akımlarla ve kavramlarla beraberdir çünkü.
“Öz”, kişisel güven anlamına gelse bile bu güven türü, insanın içindeki ikinci
kişiyle işbirliğini sağlar. Çünkü en basitinden, ailesini hatırlatır bu kavram
insana… Özgüvenimizin temeli, ailemizin önünde ilk adımlarımızı attığımızda
bize verilen alkışla atılır çünkü. Bu temelin üzerine, hayatımıza iz bırakan
her bir insan, yepyeni ve bambaşka bir kat çıkar, o yüzden biz oluruz işte…
Bizi biz yapan şey, bakkal amcamızdan dinlediğimiz hayat hikayesidir çünkü…
İçimizdeki özgüveni kurmamıza onlarca kişi yardım ettiği bizizdir çünkü… Bu
kelimedeki şartlanmışlık, büyük bir yanılgıdan ibarettir, oradaki “öz”, ben
anlamına gelmez aslında. Beni ben yapan herkesin özüdür bu kelimenin kökü.
Çünkü beni, dinlediğim bir şarkıdaki ritim, her bir ritmin içindeki maneviyat,
sözlerindeki anlam ben yaptı… Beni, beni değil, bizi, okuduğumuz 500 sayfalık
bir kitaptaki bir cümle biz yaptı… Beni ise, evet, sadece benim o… İşte bu da
egodur ki, “ben” çok yalnızdır. Özgüvenin azı, egonun fazlası insanı yakar ve
yolar. Çünkü; beni ıssız, yalnız bir adaya koysanız, ben yaşarım. Kusura
bakmayın, biz yazmam gerekirdi buraya, ama yalnız kelimesine “biz” eki getirmek
ironiktir ya, yazamadım.
Hiçbir fani ruh, sadece kendisiyle beraber bir
adada yaşayıp gidemez...
Ve yeniden, egoyla özgüven arasındaki fark budur işte! Çünkü biz, yalnız olan hiçbir cümleye gelemeyecek kadar birlikteyiz. Ben ise, birlikte geçen her cümlede olduğumu düşünecek kadar yalnızım. Çünkü öyle olduğumu düşünmek, yalnızlığımı yok ediyor. Çünkü her “biz” aslında benim… Farkında olmasam da, bu cümle yalnızlığımı yok eden kavramı yok ediyor aslında. Geriye de sadece ben kalıyorum. Ve ben, artık çok yalnızım, “bizimle” beraber kendi başımayım. Ama…
Ve yeniden, egoyla özgüven arasındaki fark budur işte! Çünkü biz, yalnız olan hiçbir cümleye gelemeyecek kadar birlikteyiz. Ben ise, birlikte geçen her cümlede olduğumu düşünecek kadar yalnızım. Çünkü öyle olduğumu düşünmek, yalnızlığımı yok ediyor. Çünkü her “biz” aslında benim… Farkında olmasam da, bu cümle yalnızlığımı yok eden kavramı yok ediyor aslında. Geriye de sadece ben kalıyorum. Ve ben, artık çok yalnızım, “bizimle” beraber kendi başımayım. Ama…